---------------------------------

PONIEDZIAŁEK 8 PAŹDZIERNIKA

Jak co roku, Biuro Obsługi Produktów Hipotecznych banku, w którym mam pożyczkę, zażądało odpisu z księgi wieczystej. Wysłałem odpowiedź dlaczego to niemożliwe. Po miesiącu, listem poleconym, przyszło ponownie, ostateczne już, Wezwanie.

W piątek zatelefonowałem na podany tam numer.

- Imię ojca? Data i miejsce urodzenia? pani sprawdziła czy jestem tym, za kogo się podaję i poszła szukać mojego pisma. Nie znalazła, ale zapewniła, że odezwie się później. Czekałem trzy godziny i zadzwoniłem ponownie. Inna rozmówczyni i znów to samo:

- Proszę dzwonić w poniedziałek.

Dziś rano zapewniła mnie, że wszystko jest już wyjaśnione. Po południu widzę, że ktoś do mnie dzwonił, więc wybieram ten numer. Okazuje się, że to portier, który o niczym nie wie. Po godzinie ponownie telefon i ta sama osoba, z którą wcześniej rozmawiałem, podaje mi nazwisko urzędniczki, która zajmuje się moją sprawą.

Znów rutynowe pytania i wreszcie rozmawiam z panią, która ma moje pismo i nie widzi przeszkód, bym spłacał dług na tych samych warunkach co dotychczas.

- Spróbuję wyjaśnić kto i dlaczego wysłał to Wezwanie, kończy naszą rozmowę. Choć nie jestem pewien, czy nie nastąpi ciąg dalszy.

--------------------------

WTOREK 9 PAŹDZIERNIKA

Jak wiadomo z podręczników fizyki, żadna forma energii nie znika bez śladu, co najwyżej zmienia formę, czasami po drodze przewracając to i owo. Energia przemocy przekształciła się w błądzącą bez celu i kierunku energię cierpienia, żalu i nienawiści.

Magdalena Tulli, Włoskie szpilki 2012

--------------------------

ŚRODA 10 PAŹDZIERNIKA

W dzieciństwie, jednym z naszych gadżetów była latarka. Chodziliśmy po nieoświetlonych drogach, więc bez niej, w ciemną noc, łatwo było wpaść w błoto, albo i do rowu. Nie liczyły się te płaskie pudełka, które dają światło krótkie i rozproszone. Im mniejsze kółko rzucała pod nogi, tym była lepsza. Taką latarką można było sięgnąć daleko przed siebie a świecąc w niebo, wydawało się, że dociera aż do gwiazd.

Wtedy to postanowiłem zobaczyć jak szybko biegnie światło. Poszliśmy za stodołę, kolega z latarką oddalił się w pole a ja, stojąc pomiędzy nim a ścianą budynku, na komendę

- świeć!, wypatrywałem biegnącej smugi. Za każdym razem jednak, gdy on zaświecił, jasne koło natychmiast pojawiało się na deskach stodoły. Cofał się coraz dalej w pole, ale niczego to nie zmieniło.

W latach 80, francuski fizyk Serge Horche zbudował pułapkę, w którą złowił pojedyncze cząstki światła, fotony. Ustawił naprzeciw siebie dwa lustra z niobu. Ułamek światła, który między nie wpadnie, zostaje tam uwięziony na zawsze i będzie się odbijać między nimi bez końca. Pozwoliło mu to zmierzyć różne grupy kwantów, obserwować jak powstają i mieszają się ze sobą.

Wczoraj, za doświadczenia z cząstkami światła Horche dostał nagrodę Nobla.

----------------------------

 SOBOTA 13 PAŹDZIERNIKA

W Skałkach.

Dziewczynka wyciągnęła z lasu suchą gałąź i położyła ją w poprzek ścieżki. Podbiegła do babci.

- Babciu, zobacz co zrobiłam.

Odsunąłem na bok te patyki.

- Jak tędy pojadę na rowerze, to się wywrócę i rozbiję sobie nos. Mała wystraszona, schowała się za babcię.

- Widzisz wnusiu, tak nie wolno robić.

- Wolno, bo nie ma zakazu, tylko nie trzeba, bo jeszcze się kto przewróci.

Wracając, spotkałem dwie mamy z dwójką małych dzieci. Przodem szedł chłopczyk. Ręce trzymał przed sobą i mijając mnie, coś powiedział.

Nie zrozumiałem i nie byłem pewien do kogo mówił, bo patrzył w drugą stronę.

- To było do mnie?

- Tak. Pytał, czy chce pan jechać autobusem? odpowiedziała jedna z mam.

- Pewnie, że chcę, tylko nie mam biletu!

- To za dalmo.

- Ale musisz zawrócić.

Nie wiedział, co zrobić.

Kilka kroków dalej, starsza pani zamiatała chodnik. Opowiedziałem jej o tym a ona, śmiejąc się,

- On mnie też chciał zabrać!

------------------------------

NIEDZIELA 14 PAŹDZIERNIKA

Pewną kobietę zapytano, czy jest szczęśliwa?

- Zapytajcie o to mojego męża, odpowiedziała.

Dąb zrzucił żółte liście i znów jest zielony,

Za nim, wiązy złote,

I akacje, potem

W Skałkach, między iglakami, czerwone klony.

--------------------------

PIĄTEK 19 PAŹDZIERNIKA

u sąsiadów nowe mieszkania  

---------------------------

SOBOTA 20 PAŹDZIERNIKA

Jesteś w raju

Żaden tłum nie dotarł nigdy na twój szczyt

                                                            Przemysław Gintrowski

----------------------------------

PONIEDZIAŁEK 22 PAŹDZIERNIKA

W sztuce nowoczesnej liczy się pomysł. Pamiętam jedno z pierwszych takich dzieł. W sali wystawowej, w poprzek, od dolnego rogu, do kąta pod sufitem wisiał sznurek a na nim karteczka z napisem 15 metrów, 35 centymetrów. To wszystko. Kopię tego eksponatu mógł sobie każdy zrobić w domu. Pełna demokracja.

Na otwarciu krakowskiego MOCAKu było kilkadziesiąt artystycznych pomysłów, żenujących, prostackich, próbujących szokować i parę dowcipów. Ponieważ artyści wymyślają niestworzone rzeczy od dawna, więc się do nich przyzwyczaiłem i wiało nudą.

Chętnie poszedłbym do Londyńskiego Centrum Kultury. W jednej z sal, na 100 metrach kwadratowych pada deszcz. Można tam jednak chodzić i nie zmoknąć. Czujniki ruchu śledzą położenie zwiedzającego i zatrzymują wodę w miejscu, gdzie on się znajduje. Rzeźba z deszczu i najnowszej technologii. Nie jakieś tam latające motylki, ślimaki w koralikach, czy przyozdobione czaszki, tylko sam żywioł.

Następny krok, to będą błyskawice, grzmoty i pioruny, wśród których będziemy sobie mogli bezpiecznie spacerować.

Przenieść to do własnego pokoju trochę trudniej, chyba, że do łazienki. Prysznic, który widzi gdzie jesteśmy i kropi tylko wtedy, gdy trzeba.

--------------------------

ŚRODA 23 PAŹDZIERNIKA

Dawni artyści też mieli pomysły.

Velazquez w Pannach dworskich (Las Meninas 1656) umieścił samego siebie. Po lewej stronie, widzimy od tyłu kawałek sztalugi i ramy ogromnego płótna a obok, malarz patrzy prosto na nas. Czyżby to właśnie nas malował?

W środku obrazu wisi lustro. W nim odbija się rozmyty portret króla Hiszpanii Filipa IV i jego żony. To na ich dworze Velazquez mieszkał i pracował. I to oni powinni stać na naszym miejscu. Dzieło to było przeznaczone do królewskiego gabinetu. Tam, król spoglądając na wiszącą na ścianie pracownię artysty, widział swoją rodzinę i siebie w lustrze, czyli jakby pozował do powstającego w tej chwili dzieła. To takie concetto capricho (kapryśny pomysł).

Oprócz konceptu, możemy tu podziwiać jedyny w swoim rodzaju, królewski styl Velazqueza i nieruchome na zawsze, żywe twarze jedenastu postaci w różnych miejscach i pozach. Nie licząc śpiącego psa, którego budzi kopniakiem karzełek Nicolasito.

Gdyby któryś z dzisiejszych artystów wpadł na taki pomysł, to przy nalepionych na płótnie drewnianych ramach, byłaby fotografia malarza a na pustej ścianie wisiałoby prawdziwe lustro. W nim każdy patrzący, widziałby siebie, czyli artysta malowałby nas. Znów pełna demokracja.

WIĘCEJ: Daniel Arrase, Nic nie widać

--------------------------

PIĄTEK 26 PAŹDZIERNIKA

DAWNIEJ:

maciora to matka

niewiasta - synowa

ojczyzna - spadek po ojcu

dziedzic - syn dziada, przodka

księżyc - syn księcia

nikczemny - znikomy

konfident - godny zaufania

kutas - frędzel       

---------------------------------------

NIEDZIELA 28 PAŹDZIERNIKA  zasypało

-------------------------

KONTAKT   CD    listopad